34. History Lesson cz. IX (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Obserwatorów mi przybywa. ^^ Dziękuję za wszystkie komentarze. Jak widzicie zmieniłam szablon. Mam nadzieję, że Wam się podoba i dobrze się czyta. Jeśli nie, napiszcie mi, a wtedy go zmienię. Pewnie już wielu z Was zauważyło, że od jakiegoś czasu tego bloga prowadzę już tylko ja. Dlatego będzie tu dużo one-shotów i opowiadań o Anli Pollicino. Oczywiście pojawią się też teksty z the GazettE, Versailles, MUCC, Dir en Grey, Girugamesh i innymi zespołami.

CZĘŚĆ IX

Kiedy uniosłem powieki, pierwszą rzeczą, jaka przykuła moją uwagę było to, że miałem wolne ręce. Podniosłem się do pozycji siedzącej i przetarłem oczy. Wstałem z łóżka i powoli ruszyłem ku drzwiom. Nacisnąłem klamkę, ale nie ustąpiły. Wróciłem na łóżko, gdzie wciągnąłem na siebie bokserki i spodnie – nie zamierzałem znów paradować przed nim nago.

Szczęk zamka i drzwi się uchyliły. Masatoshi wszedł do pokoju trzymając w dłoni śniadanie. Znów przekręcił klucz i schował go do kieszeni.

− Smacznego – powiedział, stawiając na szafce miseczkę ryżu. Wziąłem do ręki pałeczki, podczas gdy on usiadł na łóżku i przyglądał się jak jem.

Kiedy skończyłem, odłożyłem naczynie na stolik i spoglądając na nie, obmyślałem plan ucieczki.

− Muszę iść do łazienki – mruknąłem, na co on wstał, złapał mnie mocno za ramię i wyprowadził z sypialni.

Nie protestowałem, wiedząc, że jeśli wszystko pójdzie po mojej myśli, za chwilę będę wolny.

Zdziwiłem się, kiedy do toalety wszedł razem ze mną.

− Nie mogę tego zrobić, kiedy patrzysz.

Westchnął i obrócił się do mnie tyłem, ale mimo to nie czułem się komfortowo.

− Naprawdę musiałeś tu stać? – zapytałem, myjąc ręce.

− Tak. – Odwrócił się w moją stronę. – Żeby przypadkiem jakieś głupie pomysły nie wpadły ci do głowy.

Znów chwycił mnie za ramię, ale szarpnąłem się z całej siły i udało mi się wyrwać. Wybiegłem z łazienki i popędziłem korytarzem do wyjściowych drzwi, które zacząłem bezskutecznie szarpać.

− Shindy! – krzyknął Masatoshi.

Poczułem jak jego ramiona zaciskają się wokół mojej talii i jak odciąga mnie od drzwi.

− Zostaw mnie! Chcę wrócić do domu! – Wyrywałem się, lecz na marne. Był za silny.

− Nie. Zostajesz tutaj, rozumiesz! – Potrząsnął mną i zaczął mnie ciągnąć w kierunku sypialni. – Naprawdę prosisz się o karę – powiedział, rzucając mnie na łóżko.

Wylądowałem na brzuchu. Podniosłem głowę i spojrzałem na niego błagalnie.

− Nie, ja nie chcę…

− Więc przestań uciekać.

− Dobrze, nie będę, tylko nic mi nie rób.

Spojrzał na mnie z czułością i delikatnie przeczesał palcami moje włosy.

− Przecież wiesz, że nie mógłbym ci zrobić krzywdy.

Zadrżałem od jego dotyku, ale nie odsunąłem się, nie chcąc go bardziej rozgniewać.

− Nie bój się – powiedział cichym głosem.

Zamknąłem oczy i skuliłem się na pościeli. Musiałem teraz przypominać bezbronne, wystraszone zwierzątko.

− Co ja zrobiłem? – zapytał sam siebie.

Uniosłem powieki. Siedział na łóżku, opierając głowę na rękach.

− Najważniejsza dla mnie osoba się mnie boi – ciągnął tonem zabarwionym nutą rozpaczy.

− Masatoshi… − odezwałem się, podnosząc do siadu.

Spojrzał na mnie. W jego oczach lśniły łzy.

− Chcę, żebyś był szczęśliwy – wyznał.

− Więc pozwól mi odejść.

Z niedowierzaniem patrzyłem jak zanurza dłoń w kieszeni i wydobywa z niej klucze. Na chwilę się zawahał, a potem mi je podał.

− Dziękuję – powiedziałem z wdzięcznością.

Zerwałem się z łóżka, aby jak najszybciej się stąd wydostać, zanim się rozmyśli. Otworzyłem drzwi i ostatni raz obróciłem się. Siedział na łóżku ze spuszczoną głową. Pobiegłem do wyjścia, gdzie założyłem buty i wziąłem swoją torbę. Chwilę szukałem odpowiedniego klucza, aż w końcu otworzyłem zamek i opuściłem mieszkanie.

Drogę na stację pokonałem biegiem, bojąc się, że może postanowi mnie zatrzymać. Uspokoiłem się dopiero w pociągu. Odetchnąłem z ulgą, kiedy stanąłem pod moim blokiem. Jeszcze trochę i będę już w pełni bezpieczny.

Otworzyłem drzwi i znalazłem się w korytarzu. Zsunąłem z nóg martensy, kiedy w przedpokoju pojawiła się mama.

− Shinya… − Przytuliła mnie mocno. – Nigdy więcej tego nie rób. Wiesz, jak się martwiłam?

− Przepraszam – szepnąłem, łamiącym się głosem. Chciałem jej o wszystkim opowiedzieć, ale nie mogłem. Coś mnie powstrzymywało.

− Dlaczego uciekłeś? – zapytała, puszczając mnie.

− Nie chcę o tym rozmawiać. – Po policzkach spłynęły mi łzy. Zauważyła to i chyba właśnie one nakłoniły ją do tego, by nie drążyła tematu.

− Dlaczego płaczesz? Coś się stało?

− Nie, po prostu… Nie umiem tego wyjaśnić. Zresztą to nic ważnego.

− Może nie idź jutro do szkoły.

Kiwnąłem głową. Nie wyobrażałem sobie, by po tym wszystkim, co niedawno przeżyłem normalnie funkcjonować w szkole.

 – Chyba się położę.

− Idę do sklepu. Niedługo wrócę – oznajmiła, biorąc z szafki torebkę.

Zniknąłem za drzwiami swojego pokoju, rzuciłem się na łóżko i rozpłakałem jeszcze bardziej. Targały mną sprzeczności. Z jednej strony wiedziałem, że jestem bezpieczny, że tu będzie mi lepiej, ale z drugiej wspomnienia jego silnych ramion, oczu wypełnionych po brzegi czułością, kierowaną tylko do mnie, jego ciała ułożonego tuż przy moim, wywoływały uczucie, którego nazwy nie do końca byłem pewien. Czy to była tęsknota? Chęć powrotu do jego ramion?

Próbowałem odegnać te niedorzeczne myśli, ale ciągle powracały. Objąłem ramionami poduszkę i wtuliłem w nią twarz. Chciałem odciąć się od tego wszystkiego, mimo że wiedziałem, iż Masatoshi odwiedzi mnie w snach.

Kiedy czułem, że zasypiam, odezwał się dzwonek. Przez myśl przeszło mi, że pewnie mama zapomniała kluczy. Wstałem ociężale, przygnieciony ciężarem senności, wyszedłem z pokoju i otworzyłem drzwi. Moje oczy otworzyły się szeroko na widok Masatoshiego, a cała senność nagle mnie opuściła. Chciałem natychmiast zamknąć drzwi, ale przytrzymał je ręką.

− Spokojnie, nic ci nie zrobię. – Wszedł do środka.

− Wyjdź stąd – próbowałem krzyknąć, ale panika ścisnęła moje gardło.

− Najpierw porozmawiamy. – Objął mnie w pasie i przyciągnął do siebie.

− Nie mamy o czym – warknąłem. Starałem się przed nim ukryć swój strach. Fakt, że jeszcze przed chwilą pragnąłem ponownie znaleźć się w jego uścisku, nie zmieniał jeszcze tego, że nadal się go bałem.

− Chciałem się tylko upewnić, czy powiedziałeś o wszystkim rodzicom. Powiedziałeś, prawda? Nie mam ci tego za złe. Postąpiłeś słusznie.

− Masatoshi… − Położyłem dłonie na jego torsie i spojrzałem mu w oczy. – Ja o niczym im nie powiedziałem.

Poczułem, że cały zesztywniał.

− Jak to? – zdziwił się. – Każdy, ale to każdy by powiedział.

− Nie mogłem – wyznałem, nadal wpatrzony w jego oczy. Czy wcześniej też były takie piękne, czy po prostu tego nie zauważałem?

− Dlaczego?

Spuściłem głowę, zastanawiając się nad odpowiedzią. Sam nie byłem pewien tego, co mną kierowało.

− Przecież mogłeś. Nie kryj mnie, nie warto. Dlaczego nie powiedziałeś? – powtórzył.

− To nieistotne.

− Powiedz. – Ujął mój podbródek, unosząc delikatnie moją głowę, aby spojrzeć mi w oczy.

− Po prostu nie mogłem jej zdradzić prawdy.

− Należy mi się, za to wszystko, co ci zrobiłem. Co ja sobie w ogóle myślałem? Że ktoś taki jak ty mnie pokocha? – Odwrócił wzrok. – Najgorsze jest to, że nie potrafię ci dać spokoju. – Znów na mnie spojrzał. Znów ta czułość, zmieszana ze smutkiem. – Powinienem zrezygnować z pracy nauczyciela.

− Dlaczego?

− Nie powinnyśmy się widywać.

− Nie… − Nie wyobrażałem sobie tego. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, on zamierzał zniknąć, zostawiając po sobie tylko mgiełkę wspomnień. Zostawiając mnie samego…

− Dlaczego nie?

− Bo… − Poczułem jak rumieńce pieką mnie w policzki.

− Tak? Mów śmiało – zachęcił z delikatnym uśmiechem.

− To wstydliwe… − wyszeptałem.

− Proszę, powiedz.

− Och, daj mi spokój – warknąłem, rozdrażniony.

− Znów to samo.

− Co?

− Nie ważne. Lepiej będzie, jak już pójdę. – Puścił mnie i położył dłoń na klamce.

− Nie. – Chwyciłem go za ramię.

Spojrzał mi w oczy.

− Powiedziałeś, że mam dać ci spokój.

Przybliżyłem się do niego, drżącymi ramionami objąłem jego szyję, zamknąłem oczy i pocałowałem go delikatnie.

Na chwilę zamarł, a potem przytulił mnie do siebie. Kiedy zaczął oddawać pocałunek oderwałem się od niego.

− Co ja robię?

− Nic takiego. Tylko mnie całujesz. – Pogłaskał mnie po głowie.

− Ale nie powinienem…

Wtulił się we mnie.

− Niczym się nie przejmuj, kochanie. Nie zrobiłeś nic złego. Może przejdziemy do salonu? – zaproponował, a kiedy kiwnąłem głową, wziął mnie na ręce i zaniósł do pokoju, gdzie usiadł na kanapie, sadzając mnie sobie na kolanach. Przytuliłem się do jego torsu, przymykając oczy, gdy jego dłoń zanurzyła się w moich włosach.

− Co tu się dzieje? – Drgnąłem, słysząc głos mojej mamy. Zapomniałem zamknąć drzwi na zamek, dlatego weszła bezszelestnie.

Oderwaliśmy się od siebie gwałtownie. Stała w progu, patrząc na nas szeroko otwartymi oczyma.

− Pan, jeśli się nie mylę, jest nauczycielem mojego syna. Może zechce mi pan wyjaśnić, co robi pan w naszym domu.

Masatoshi wstał z kanapy i milczał. Tak samo jak ja.

− W takim razie proszę stąd wyjść.

− Mamo… − jęknąłem.

− Nic nie mów.

− Dowidzenia – mruknął i opuścił salon. Trzasnęły drzwi.

− Co to ma znaczyć? Zabawiasz się z nauczycielem, żeby mieć lepsze stopnie?

− Nie, to nie tak. To nie o stopnie chodzi.

− To w takim razie o co? To nauczyciel! – uniosła głos. – Starszy od ciebie. Co ty wyprawiasz?

− Ale… ja go kocham… − po raz pierwszy przyznałem się do swoich uczuć, którymi go darzyłem.

− Nie wierzę… Masz dopiero siedemnaście lat. Co ty sobie wyobrażasz?

Spuściłem głowę.

− Jaki błąd popełniłam w wychowaniu? – zapytała, jakby samą siebie.

− To nie twoja wina.

− Mój syn jest nienormalny – ciągnęła, ignorując moją wypowiedź.

Jej stwierdzenie mnie zabolało.

− Nie jestem nienormalny.

− Co ja mam z tobą zrobić? Wstyd mi będzie się z tobą gdziekolwiek pokazać.

− S-słucham? – spytałem, zszokowany. – Wiesz co? Ułatwię ci to i po prostu wyjdę.

Poszedłem do swojego pokoju i spakowałem do torby pierwsze lepsze ubrania, które wpadły mi w ręce.

− Wynoś się stąd! Nie jesteś już moim synem! – Usłyszałem, kiedy wyszedłem na korytarz. Opuściłem mieszkanie, trzaskając głośno drzwiami, aby poinformować, że znikam z jej życia.