46. History Lesson cz. XVII (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Proszę, ostatnia część HL. I chyba najgorsza… Nie podoba mi się. Bardzo mi się nie podoba. Ale i tak będę tęsknić za tym opowiadaniem…

Mam kolejne opowiadanie, napisane dawno temu. Również Masatoshi x Shindy, ale to zupełnie inna historia. Chcielibyście, żebym je teraz dodawała, czy może wolicie jeszcze trochę one-shotów?

Anonimowy: Rozumiem, że Ci się nie podobało, ale jedno jest dla mnie niejasne: jak to nie był w moim stylu? Ja tak praktycznie każdego one-shota piszę…  Um… tylko HL jest napisane tak prosto, a normalnie uwielbiam porównania, bogate opisy itd. ;)

CZĘŚĆ XVII

Łzy rozbijały się o drewnianą podłogę. Minęło już kilka dni, a on nadal się nie pojawił… Pewnie zdążył już o mnie zapomnieć. Zresztą, jakim cudem miałby mnie znaleźć? Sam nie wiedziałem, gdzie jestem…  

Aki przychodził do mnie kilka razy dziennie, by mnie nakarmić i wyprowadzić na dwór, bym mógł załatwić swoje potrzeby, oczywiście cały czas przy mnie stał. Domek, w którym mnie trzymał, był otoczony drzewami, co oznaczało, że znajdujemy się w jakimś lesie…

Drzwi się otworzyły i wszedł do środka. Uśmiechnął się szeroko.

− Jak się czuje moja księżniczka?

− Chcę wrócić do domu – powiedziałem, płacząc.

− Codziennie to powtarzasz. – Przewrócił oczyma.

Spuściłem głowę. Kucnął przy mnie.

− I widzisz do czego to wszystko doprowadziło? – Odgarnął włosy z mojej twarzy. – Gdybyś się zgodził, nigdzie bym cię nie zamykał.

− Dlaczego nie możesz zrozumieć, że kocham kogoś innego?

W milczeniu, gładził palcami moje włosy.

− Niedługo przyjdę – szepnął po chwili i wstał.

***

Leżałem na materacu, czekając na sen. Nie wyobrażałem sobie, że mam zostać tu na zawsze, a na razie wszystko to zapowiadało… Zamknąłem oczy i już prawie zasypiałem, kiedy usłyszałem głos przebijający się przez drewniane ściany. Znajomy głos…

− Shindy? Kochanie, jesteś tam?

− Masatoshi! – krzyknąłem i machinalnie szarpnął rękoma, co mnie jeszcze bardziej zabolało.

− Wytrzymaj jeszcze chwilkę…

Po serii zgrzytów drzwi się otworzyły. Światło na moment mnie oślepiło, ale po chwili Masatoshi zasłonił je własnym ciałem. Podbiegł do mnie i przytulił mnie mocno.

− Tak się bałem… − szepnął, uwalniając moje ręce.

Przyjrzałem się swoim nadgarstkom. Były całe zaczerwienione, a w kilku miejscach pojawiły się rany, z których sączyła się krew.

Masatoshi ujął delikatnie moje dłonie.

− W domu się tym zajmiemy. – Wziął mnie na ręce i opuścił drewniany budynek.

***

− Co teraz zrobimy? Będę musiał zmienić szkołę? – zapytałem, kiedy owijał bandażami moje przeguby.

− Nie przejmuj się tym teraz. – Pogłaskał mnie po głowie. – Najważniejsze jest to, że znów jesteś w domu.

Pocałował mnie delikatnie. Uchyliłem usta, pozwalając mu się w nich zanurzyć. Koniuszkiem języka trącił mój narząd smaku. Moje gardło opuściło stłumione mruknięcie. Oderwaliśmy się od siebie, kiedy zabrakło nam powietrza. Masatoshi uśmiechnął się i poczochrał moje włosy.

− Kocham cię, maleńki. – Ucałował moje zabandażowane nadgarstki.

− Ja też cię kocham – odpowiedziałem, zatapiając palce w jego gęstych włosach.

Wszystkie problemy przestały mieć dla mnie znaczenie. Teraz liczyło się tylko to, że jestem znów w domu z Masatoshim. Moim Masatoshim.