35. History Lesson cz. X (Masatoshi x Shindy)

Tytuł: History Lesson

Pairing: Masatoshi x Shindy

Notka autorska: Nie macie pojęcia, jak mnie zaskoczyła ta ilość komentarzy. Najpierw humor poprawiła mi urocza fotografia Shindy’ego, która pojawiła się na jego blogu, a teraz Wy. Dziękuję. <3 Generalnie poprzednią część dodałam niedawno, ale pojawiło się sześć komentarzy, więc daję kolejną. :3

Lilien: Przyznam szczerze, że to opowiadanie pisałam dawno, w dodatku po chorobie, więc… nie jest jakieś wybitne jakościowo. A akcja toczy się tak szybkim tempem, ponieważ wiem, że pewne rzeczy mogą po prostu zanudzić czytelnika. A naprawdę nie chcę, żebyście podczas czytania się nudzili. :3

Jeszcze mam dla Was rysuneczek. Stary (21.02.2013):

 CZĘŚĆ X

Wybiegłem z bloku i popędziłem na stację. Jeśli mam szczęście, może spotkam tam jeszcze Masatoshiego. Potrzebowałem go w tym momencie. Miałem tylko nadzieję, że się ode mnie nie odwróci, tak jak matka. Nie mogłem uwierzyć, że okazała się być tak nietolerancyjna. Zawsze mieliśmy ze sobą dobry kontakt. Myślałem, że zrozumie…

Rozpoznałem jego sylwetkę na peronie.

− Masatoshi! – krzyknąłem.

Odwrócił się. Podbiegłem do niego, wpadłem prosto w jego ramiona i rozpłakałem się.

− Shindy, skarbie, co się stało?

− M-Masatoshi… Ta menda wyrzuciła mnie z domu…

− Nie martw się. Zamieszkasz u mnie – powiedział, przeczesując palcami moje włosy. Zdjął mi z ramienia torbę.

− Nie trzeba. Mogę ją ponieść – zaprotestowałem.

W odpowiedzi uśmiechnął się do mnie. Nadjechał pociąg. Wsiedliśmy do wagonu i zajęliśmy miejsca. Nadal cicho szlochałem, więc ludzie dziwnie mi się przyglądali.

− Nie zaakceptowała mnie? – przerwał ciszę.

− Nie, to mnie nie zaakceptowała.

Spojrzał na mnie zszokowany.

− Powiedziała, że wstydzi się ze mną gdziekolwiek pokazać – dodałem.

− Nie mogę w to uwierzyć. Nie martw się, poradzimy sobie.

Uśmiechnąłem się przez łzy, słysząc użytą przez niego liczbę mnogą.

Przez resztę trasy milczeliśmy. Wreszcie dotarliśmy do ostatniej stacji. Potem pół godziny drogi i już wchodziliśmy do przytulnego mieszkania Masatoshiego. Zdjęliśmy buty i przeszliśmy do salonu.

− Będziemy spać razem, dobrze?

Kiwnąłem głową.

− To może się położysz? Masz za sobą ciężki dzień.

− Chyba tak – przytaknąłem. – Mogę się wykąpać?

− Oczywiście.

− Tylko nie wziąłem ze sobą ręcznika.

− Zaraz ci dam. – Poszedł do sypialni. Wyjąłem z torby piżamę i udałem się do łazienki, gdzie zdjąłem koszulkę.

− Proszę. − Wszedł do pomieszczenia, wręczając mi ręcznik. Przyjrzał się mojej nagiej klatce piersiowej. Poczułem, że się rumienię.

− Na półce są wszystkie żele i szampony. Jakbyś czegoś jeszcze potrzebował, to wołaj – powiedział i wyszedł.

Nalałem wody do wanny i powoli się w niej zanurzyłem. Kiedy już oczyściłem się ze wszystkich przeżyć, które nałożyły się na siebie w tak krótkim czasie, wyszedłem z wanny i otuliłem się ręcznikiem. Będąc już suchym przebrałem się w czarne szorty i szarą koszulkę, które służyły mi za piżamę.

Gdy tylko otworzyłem drzwi, poczułem apetyczny zapach grzanek, a mój żołądek przypomniał sobie, że od śniadania nic nie jadłem.

Zajrzałem do kuchni. Masatoshi krzątał się po pomieszczeniu, wyjmując z szafki talerze, zalewając wodą dwa kubki i wyciągając z piekarnika ciepłe pieczywo.

Odwrócił się, posłał mi uśmiech i postawił na stole naczynia z przyrządzonym przez siebie daniem.

− Smacznego – powiedział, siadając przy stole.

− Dziękuję. – Również zająłem miejsce i zabraliśmy się za jedzenie.

 Później zaprowadził mnie do sypialni, gdzie położyłem się na łóżku i okryłem kołdrą.

− Zostaniesz ze mną? – zapytałem.

Kiwnął głową i ułożył się przy mnie, obejmując mnie ramieniem. Wtuliłem się w jego ciało, chcąc jak najbardziej skorzystać z bezpieczeństwa, które odczuwałem, gdy mnie obejmował. Zamknąłem oczy, kiedy pocałował mnie we włosy i przytulił policzek do mojej głowy.

− Kocham cię – szepnąłem. Po raz pierwszy wprost wyznałem mu swoje uczucia. Długo milczał, więc uniosłem powieki i przyjrzałem się jego twarzy. Malował się na niej szok, ale zaraz w jego pięknych oczach pojawiła się ta dobrze znana mi czułość.

− Ja też cię kocham – odpowiedział.

Ponownie zamknąłem oczy i zasnąłem.

Kiedy się obudziłem na dworze było już ciemno. Masatoshi spał, przytulony do mnie. Nie mogłem uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę. Myślałem, że to sen, a kiedy otworzę oczy, będę nadal heteroseksualnym chłopakiem, leżącym w swoim łóżku. A w świecie realnym wszystko było inaczej – jestem gejem, w dodatku zakochanym gejem, który budzi się wtulony w swojego ukochanego. Powtórzyłem to jeszcze raz w myślach: „Jestem gejem” i uśmiechnąłem się, ale zaraz wróciły wspomnienia mojej mamy oraz jej braku tolerancji wobec mnie i powrócił smutek, który osnuł ponurą mgłą, zacierającą uśmiech. Wiedziałem, że nie mogę się tym przejmować − miałem przecież Masatoshiego, który tyle dla mnie znaczył – ale z drugiej strony nie potrafiłem przyjąć do wiadomości, że już się dla niej nie liczę. I to tylko dlatego, że jestem inny. Słowa „Nie jesteś już moim synem” zraniły mnie chyba najbardziej.

Z rozmyślań wyrwał mnie dotyk jego ust na moim policzku.

− Trzeba mnie było obudzić, kochanie. Długo już tak leżysz?

Spojrzałem na niego. Gdybym tylko wiedział, jaki jest naprawdę, już dawno zgodziłbym się z nim być. Był taki dobry i opiekuńczy, tak o mnie dbał. Tylko na początku mnie do siebie zraził. Przypomniałem sobie, jaki był wtedy zaborczy. A zaraz potem pomyślałem, co by było, gdyby nie parę spraw, które wydarzyły się w odpowiednim momencie i sprawiły, że zobaczyłem jego drugą, prawdziwą twarz. Wtedy nie bylibyśmy razem. Wtuliłem się w niego mocniej.

− Nie, dopiero co się obudziłem.

Przyglądał mi się z uśmiechem, bawiąc się moimi włosami. Leżąc nieruchomo, byleby tylko nie przestawał, przesuwałem swój wzrok po pomieszczeniu. I pomyśleć, że jeszcze tego samego dnia rano błagałem go, by pozwolił mi wrócić do domu. Teraz wszystko wyglądało inaczej. To tu był mój dom. Tu było moje miejsce – w jego ramionach.

Tym razem uparłem się, że pomogę mu w przygotowaniu posiłku. Było dużo śmiechu, kiedy w jednej z szuflad znalazłem mąkę i obsypałem nią Masatoshiego, a on nie pozostał mi dłużny. Zjedliśmy kolacje, a następnie poszliśmy się wspólnie wykąpać.  Tym razem postanowiliśmy skorzystać z prysznica.

Niemalże mruczałem z przyjemności, kiedy Masatoshi mył moje pobielone mąką włosy. Jego palce przeczesywały długie kosmyki, masując skórę mojej głowy. Następnie pokrył pianą moją szyję, ramiona, przesunął dłońmi po obojczykach, klatce piersiowej, brzuchu, ominął krocze i pośladki, by przemierzyć długie trasy moich nóg.

− O czymś zapomniałeś – zauważyłem.

− O czym? – Zrobił niewinną minę.

Zarumieniłem się.

− Ty już dobrze wiesz, o czym. Robisz to specjalnie, prawda?

Zbliżył się do mojego ucha i wyszeptał:

− Chcesz, żebym cię tam dotykał? – Po czym przygryzł je delikatnie.

− T-tak.

Zacisnął swoje palce na moich pośladkach. Wtuliłem twarz w jego ramię i pozwoliłem włosom zasłonić moje policzki, aby Masatoshi nie dostrzegł, jak bardzo są zaczerwienione. Naparł palcem na moje wejście, na co zamruczałem i mimowolnie wypiąłem pośladki.

− Aż taki jesteś niecierpliwy?

Poczułem jak krople wody suną po naszych nagich ciałach. I naszło mnie zupełnie obce mi pragnienie…

− Masatoshi-sama, kochaj się ze mną…

Chwycił mnie za ramiona i odsunął od siebie, by spojrzeć mi w oczy.

− Naprawdę tego chcesz?

− T-tak – szepnąłem, drżąc na całym ciele.

Sięgnął po ręcznik i owinął mnie nim. Mniejszym zaczął wycierać moje włosy. Kiedy już się osuszyliśmy, wziął mnie na ręce i zaniósł do sypialni, gdzie położył mnie na łóżku. Wspiął się na posłanie i usiadł na moich biodrach, łącząc nasze wargi w pocałunku. Jego ciało rozgrzane kąpielą leżało na moim. Wplotłem palce w jego nadal wilgotne włosy. Poczułem, że moje policzki jeszcze bardziej pokrywa czerwień. Nie przerywając pocałunku, zsunął się ze mnie, by chwycić moje nogi i rozchylić je. Zadrżałem kiedy to zrobił, zadrżałem również, gdy uniósł moje biodra. Jeszcze kilka minut temu, kiedy kąpaliśmy się wspólnie pod prysznicem, byłem w pełni pewien, że tego chcę, a teraz cała ta pewność gdzieś uleciała. Bałem się bólu, bałem się, że zrobię coś źle, a wtedy on mnie zostawi… Ostatnia myśl przerażała mnie najbardziej, poza nim nie miałem nikogo.

Oderwał się ode mnie i szepnął:

− Nie, nie mogę.

Zamrugałem kilkakrotnie, próbując jakoś poukładać sobie wszystko w głowie.

− Dlaczego?

Myślałem, że on również tego pragnie. Myślałem, że on również mnie kocha, że chce abyśmy wzajemnie sobie tę miłość okazali. I wtedy dotarła do mnie bolesna prawda – nie pociągałem go, ani trochę mnie nie kochał…

Otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale mu przerwałem:

− Ja już wszystko rozumiem.

Wstałem z łóżka, celowo na niego nie patrząc, aby nie dostrzegł łez w moich oczach. Wyciągnąłem z torby spodnie oraz koszulkę i założyłem je.

− Co robisz? – spytał.

− Przepraszam, że zająłem panu czas – rzuciłem, zarzucając torbę na ramię i ruszyłem w stronę drzwi. Nie zdążyłem nawet nacisnąć klamki, kiedy jego ramiona oplotły moją talię.

− Dokądś się wybierasz? – mruknął mi do ucha.

Nie wytrzymałem. Łzy trysnęły na moje policzki. Dlaczego on się mną tak bawi? Dlaczego mnie zatrzymuje? Dlaczego teraz zachowuje się, jakby mu na mnie zależało?

Diamentowe kropelki spadły na jego splecione dłonie.

− Płaczesz?

− Nie. – Otarłem oczy.

Obrócił mnie przodem do siebie i zsunął bagaż z mojego ramienia.

− Przecież widzę. Co się stało?

− Nie podobam ci się… Dlatego nie chcesz się ze mną kochać. – Ukryłem twarz w dłoniach i rozpłakałem się.

− Kochanie… Jak w ogóle mogłeś tak pomyśleć? – Przytulił mnie do siebie; oparłem czoło o jego ramię, kładąc ręce na jego torsie. – Przecież to wiadome, że bym tego chciał. Ale nie mogę.

− Dlaczego? – Mocniej się w niego wtuliłem. Korzystałem z tego, póki mogłem, póki nie przestanie mnie okłamywać i nie odepchnie mnie, mówiąc, że mam się wynosić.

− Nie chcę zrobić ci krzywdy. To twój pierwszy raz. Chcę, żeby był wspaniały, ale ty… ty nie jesteś jeszcze gotowy.

− Jak to nie jestem? Przecież tego chcę.

Ujął dłonią mój podbródek i uniósł moją głowę.

− Ale się boisz. Widzę, że się boisz. Zrobimy to wtedy, kiedy będziesz w pełni gotowy.

Spuściłem wzrok.

− Dobrze – zgodziłem się.

Uśmiechnął się i musnął moje usta. Zarzuciłem mu ręce na szyję, chcąc przedłużyć pocałunek, ale odsunął się ode mnie i, nie przestając się uśmiechać, otworzył komodę, aby się ubrać. Szczerze mówiąc bardziej podobał mi się bez tych ubrań… Podszedłem do niego i pewnym ruchem zdjąłem mu koszulkę przez głowę, na co zaśmiał się cicho.

− Dopiero co się ubrałem, skarbie, a ty już mnie rozbierasz?

Popchnąłem go na łóżko.

− Shindy, co ty robisz? – zapytał, przyglądając mi się uważnie.

Nie spuszczając z niego wzroku, ściągnąłem swoją koszulkę i rzuciłem ją na podłogę. Na chwilę czarny materiał przesłonił mi widok, ale zaraz znów mogłem go podziwiać. Leżał na łóżku, wpatrując się we mnie szeroko otwartymi oczyma. Położyłem się na nim i wsunąłem dłonie między nasze ciała, by dostać się do jego rozporka.

− Shindy?

− Chcę ci tylko pokazać, że jestem gotowy.

Kiedy już chciałem rozpiąć swoje spodnie, chwycił mnie za nadgarstki i sprawnym ruchem sprawił, że leżałem pod nim.

− Nie jesteś.

− Chyba sam wiem lepiej.

− Nie, nic o tym nie wiesz.

Odwróciłem głowę w stronę okna. Znów poczułem, że moje oczy robią się wilgotne. Samotna łza stoczyła się po moim policzku, szyi i wylądowała na poduszce.

− Co się stało?

− Dlaczego mnie okłamujesz? Powiedz po prostu, że mnie nie kochasz i dlatego nie chcesz tego ze mną zrobić!

Jego oczy rozszerzyły się. Przez chwilę patrzył na mnie z niedowierzaniem, a po chwili się roześmiał.

− Głuptasek. – Pocałował mnie we włosy. – Naprawdę tak myślisz?

Zacisnąłem powieki i kiwnąłem głową.

Westchnął i puścił moje ręce.

− Nie masz nawet pojęcia jak bardzo cię kocham. Dlaczego mi nie wierzysz? – Przesunął dłońmi po moich bokach. – Myślisz, że skoro nie kocham się z tobą, to znaczy, że mi na tobie nie zależy?

Spojrzałem mu w oczy i ponownie przytaknąłem głową.

− Zrozum, że po prosu chcę dla ciebie dobrze. Gdybym tylko wiedział, że jesteś absolutnie pewny, nie miałbym nic przeciwko. Nie wiesz, jak jest mi trudno zignorować to, że leżysz tutaj teraz do połowy nagi.

Spuściłem wzrok, rumieniąc się.

− Bardzo tego chcę – ciągnął dalej, gładząc wierzchem dłoni mój policzek. – Ale muszę jeszcze trochę wytrzymać, ponieważ wiem, że teraz jest jeszcze dla ciebie za wcześnie. Będziesz grzeczny?

− Tak – obiecałem.

Położył się obok mnie, obejmując ramieniem i przyglądał mi się z uśmiechem. Przesunąłem palcem po jego policzku, kierując się w stronę ust. Opuszkami musnąłem jego dolną wargę. Przymknął oczy. Przysunąłem się do niego, by zanurzyć twarz w jego włosach. Brązowe kosmyki delikatnie mnie łaskotały. Rękę przeniosłem na jego szyję, podczas gdy on mocniej objął mnie w talii.

Uniósł głowę i spojrzał na mnie znacząco. Pocałowałem go delikatnie. Po chwili leżałem na nim. Jedną ręką wciąż przytrzymywał mnie w pasie, a drugą wplótł w moje włosy. Moje dłonie machinalnie zmierzały w kierunku zamka moich spodni. Chciałem udowodnić mu, jak bardzo go kocham. Pożądanie obracało w popiół resztki mojego racjonalnego myślenia. Liczył się tylko on. I to jak bardzo go w tej chwili pragnąłem. Drżącymi rękoma rozpiąłem spodnie i zacząłem je niezdarnie zsuwać.

− Nie – odezwał się zimny głos, a na moich nadgarstkach zacisnęły się długie palce.

− Chcę tego – powiedziałem, próbując wyrwać ręce.

− Miałeś być grzeczny.

− Dlaczego znowu za mnie decydujesz?

− Tak bardzo tego chcesz? Proszę bardzo!

Zrzucił mnie z siebie i odwrócił na brzuch. Gwałtownym ruchem zdjął ze mnie spodnie.

− Masatoshi? – Odwróciłem głowę i spojrzałem na niego.

Chwycił mnie mocno za nadgarstki, przez co krzyknąłem głośno.

− Puść mnie.

− Przecież chciałeś. Już ci się nie podoba?

Łzy stanęły mi w oczach. Kolanem rozchylił moje nogi.

− Ja tak nie chcę…

− Ale ja chcę.

− Masatoshi, proszę… − Poczułem pierwsze słone krople na policzkach. To nie tak miało wyglądać… Nie chciałem, żeby wziął mnie siłą.

− Nie rycz, spodoba ci się.

Rozpłakałem się jeszcze bardziej. Co się stało z tym opiekuńczym Masatoshim, którego dopiero co całowałem?

Uścisk na moich rękach zelżał. Wyrwałem się, zerwałem z łóżka i pobiegłem ku drzwiom. W ostatniej chwili załapał mnie za ramię i pociągnął z powrotem na posłanie.